✨”Over levend verlies, onzichtbaar verdriet en het loslaten van erkenning”
Ik heb geaarzeld of ik dit wel moest delen, maar sinds ik begonnen ben met de opleiding tot rouw- en verliestherapeut, word ik uitgedaagd om ook mijn eigen verlies onder ogen te zien. Niet alleen het verlies van mensen die er niet meer zijn, maar ook het verdriet dat jarenlang is blijven liggen. Het soort rouw dat moeilijk uit te leggen is, omdat de ander nog leeft.
Ik rouw om iemand die nog leeft.
Om wie hij ooit voor mij was — en om wat hij nooit is geweest.
Inmiddels al weer meer dan 15 jaar geleden veranderde onze band. Hij raakte verstrikt in een narcistische relatie waarin ik werd buitengesloten, zwartgemaakt en bedreigd. Alles werd omgedraaid. Ik verloor het contact, het vertrouwen én stukje bij beetje ook een deel van mijzelf.
Het gevoel van eenzaamheid dat ontstaat wanneer je waarheid in twijfel wordt getrokken – of simpelweg genegeerd – heeft diepe sporen achter gelaten. En telkens weer mezelf moeten uitleggen, verdedigen, bewijzen dat je niet de persoon bent die zij van je gemaakt hebben… dat heeft mij enorm uitgeput. Dat was geen leven, dat was overleven.
Ik heb mezelf al die jaren in stilte gedragen, omdat niemand écht luisterde. En dat doet bijna nog meer pijn dan de woorden zelf: het besef dat mijn kant van het verhaal niet mocht bestaan. Alsof ik onzichtbaar werd in mijn eigen verdriet.
Voor mijn gevoel werd ik altijd de stilte in geduwd. Niemand leek het te willen zien of horen, en dat draag ik nog elke dag met me mee. Openheid voelde voor mij onveilig, omdat wat ik voelde en dacht tegen mij gebruikt kon worden. Als gevolg daarvan heb ik me teruggetrokken, niet alleen om mezelf te beschermen door veel voor mezelf te houden, maar ook de mensen die dicht bij mij stonden. Reuze vermoeiend… Het kost enorm veel energie om jezelf steeds te “bewaken”. Mijn zenuwstelstel is nog altijd hyperalert, doordat het langdurig in een soort waakstand heeft gestaan
Ik heb mensen verloren waarvan ik dacht dat ze me echt kenden. Vrienden die ooit naast me liepen, maar ineens niet meer wisten wie ik was. Niet omdat ik veranderd was, maar omdat iemand anders mijn verhaal begon te vertellen – met angst, leugens en dreiging.
Het ging alleen niet over mij!
Wat ik nu leer — door mijn opleiding én door mijn eigen pad — is dit:
Hij blijft mijn bloed, maar zijn gedrag heeft me beschadigd.
Ik leer hem nu wel zien als méér dan zijn gedrag en durf te kijken naar de mens achter het masker — inclusief diens onzekerheden, pijn en onvermogen.
En veroordeel mezelf niet langer, omdat ik het zó graag goed had willen doen.
Hierom schreef een brief om afscheid te nemen ( dit was zeker geen kleine stap ) — niet uit haat of wrok, maar vanuit liefde. Liefde voor mezelf en om ruimte te maken voor mijn grenzen.
Verlies zit niet alleen in afscheid door de dood. Soms zit het in wat er ooit was, maar nooit meer zal zijn.
En daar mogen we ook bij stilstaan.
Levend verlies.
Het is een vorm van verlies die vaak geen naam krijgt.
Geen rouwkaart. Geen afscheidsdienst. Geen woorden zelfs.
Maar het is er wél.
Levend verlies doet pijn, juist omdat de ander er nog is — maar de verbinding niet meer.
Ik wil het niet langer wegstoppen.
Ik wil het niet onzichtbaar houden.
Niet voor mezelf, en ook niet voor anderen die dit misschien herkennen.
Soms is loslaten een daad van liefde — voor de ander én voor jezelf.
Vaak voelde ik een diepe eenzaamheid. Het gevoel dat er niemand echt naast me stond, heeft mij sterk gevormd. Ik weet hoe zwaar het is als je je alleen voelt in je verdriet. Precies daarom wil ik er zijn voor anderen die rouw en verlies doormaken. Als (toekomstig) rouw- en verliestherapeut wil ik daarom ook deze vormen van verlies bespreekbaar maken.
Ze verdienen erkenning.
💬 Herken jij dit ook? Ben jij ooit je stem kwijtgeraakt in een situatie waar jouw waarheid niet welkom was? Rouw jij ook om iemand die nog leeft — en voel je je daar soms heel alleen in?
Je mag het met mij delen. Hier is ruimte. 🌿
Ik hoor je. Echt. Zonder twijfel, zonder voorwaarden, zonder oordeel.
Liefs Anita